Durian właściwy, jego gruba zielonkawa pokryta kolcami skórka nie wygląda przyjaźnie. Po rozkrojeniu z owocu zaczyna się wydzielać nieprzyjemna, niektórych wręcz odrzucająca woń. W smaku miąższ tak słodki, że aż 'za słodki'. Dlaczego więc, pomimo tych 'przeszkód', warto rozsmakować się w tym egzotycznym owocu?
Durian.eng
Pierwszym miejscem uprawy zybuczkowca właściwego, była Indonezja. Dziś również w wielu krajach południowo-wschodniej Azji, można spotkać te owoce w uprawie. Rosną na bardzo
wysokich drzewach (osiągających do 45 metrów wysokości). Duże słoneczne kwiatostany, także wydzielają nieprzyjemny zapach. Dojrzały owoc może ważyć od dwóch, nawet do czterech kilogramów. Od kolczastej skórki, do 'pachnącego' miąższu, niedaleka droga. Uważa się go za rarytas, a tych, którzy w nim rozsmakowują za prawdziwych znawców tego co królewskie, wykwintne.
Po rozkrojeniu, durian zachowuje świeżość tylko przez krótki czas. Także, albo należy go surowego bezpośrednio spożyć (wybierać miąższ łyżeczką), poddać kuchennym rewolucjom (ugotować, upiec, grilować), albo 'uwolniony' ze skórki, ususzyć, bądź zamrozić. Rzecz jasna, owoc owocowi nierówny, ale pomyślmy, do czego możemy spożytkować truskawki, podobnie będzie z tym owocem. Desery, ciasta, napoje, cukierki.
Chwalony jest na regionalnych ryneczkach, za swe właściwości odżywcze i dobroczynne działanie dla ludzkiego organizmu. Kremowy miąższ jest niskokaloryczny. W jego składzie jest długa lista witamin, mikro i makroelementów. Spożywanie zybuczkowca, korzystnie wpływa na poprawę nastroju, obniża gorączkę, poprawia pracę układów pokarmowego i krwionośnego.
Także, gdy w egzotycznej podróży nadarzy się okazja, posmakowania tego owocu, nie odmawiajmy sobie tej możliwości. Wiemy już, zapach będzie odrzucał, tę przeszkodę sprytnie można ominąć. W zamian, kremowa konsystencja o smaku pełenym słodyczy.
Przypisy:
Licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed]
https://en.wikipedia.org/wiki/Durio_zibethinus
https://pl.wikipedia.org/wiki/Durian_w%C5%82a%C5%9Bciwy
https://nl.wikipedia.org/wiki/Doerian
Durian.eng
 |
| Durio zibethinus - Durian właściwy - Doerian |
Pierwszym miejscem uprawy zybuczkowca właściwego, była Indonezja. Dziś również w wielu krajach południowo-wschodniej Azji, można spotkać te owoce w uprawie. Rosną na bardzo
wysokich drzewach (osiągających do 45 metrów wysokości). Duże słoneczne kwiatostany, także wydzielają nieprzyjemny zapach. Dojrzały owoc może ważyć od dwóch, nawet do czterech kilogramów. Od kolczastej skórki, do 'pachnącego' miąższu, niedaleka droga. Uważa się go za rarytas, a tych, którzy w nim rozsmakowują za prawdziwych znawców tego co królewskie, wykwintne.
Po rozkrojeniu, durian zachowuje świeżość tylko przez krótki czas. Także, albo należy go surowego bezpośrednio spożyć (wybierać miąższ łyżeczką), poddać kuchennym rewolucjom (ugotować, upiec, grilować), albo 'uwolniony' ze skórki, ususzyć, bądź zamrozić. Rzecz jasna, owoc owocowi nierówny, ale pomyślmy, do czego możemy spożytkować truskawki, podobnie będzie z tym owocem. Desery, ciasta, napoje, cukierki.
Chwalony jest na regionalnych ryneczkach, za swe właściwości odżywcze i dobroczynne działanie dla ludzkiego organizmu. Kremowy miąższ jest niskokaloryczny. W jego składzie jest długa lista witamin, mikro i makroelementów. Spożywanie zybuczkowca, korzystnie wpływa na poprawę nastroju, obniża gorączkę, poprawia pracę układów pokarmowego i krwionośnego.
Także, gdy w egzotycznej podróży nadarzy się okazja, posmakowania tego owocu, nie odmawiajmy sobie tej możliwości. Wiemy już, zapach będzie odrzucał, tę przeszkodę sprytnie można ominąć. W zamian, kremowa konsystencja o smaku pełenym słodyczy.
 |
| Durio zibethinus - Durian właściwy - Doerian |
Przypisy:
Licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed]
https://en.wikipedia.org/wiki/Durio_zibethinus
https://pl.wikipedia.org/wiki/Durian_w%C5%82a%C5%9Bciwy
https://nl.wikipedia.org/wiki/Doerian
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz