Rodzaj eleuterokokus, to ponad 30 gatunków (krzewy i niewielkie drzewa). Część z niech, ze względu na atrakcyjne walory zdobnicze została zaproszona do ogrodów botanicznych. Coraz częściej interesują się nimi nie tylko naukowcy i prywatni kolekcjonerzy, ale również wszyscy ci, którzy w swojej zielonej przestrzeni chcieliby pielęgnować rzadko spotykane, efektownie prezentujące się krzewy.
Eleuthero.eng
(Kolcosił Henry'ego) - z początkiem każdego sezonu pierwsze z pąków rozwijają się dłoniaste liście. Młode soczyście zielone, latem nabierają głębszych odcieni. W ciepłe miesiące także ma miejsce kwitnienie - kwiatostany to eleganckie jasne 'kule' , które bogato 'oblepiają' krzew. W miejsce kwietnych ozdób zawiązują się nie mniej eleganckie owoce. Najpierw zielone, a z czasem
ciemno brązowe, niemal czarne. Ocieplenie klimatu ma wpływ także na tę roślinę, która nie wchodzi
w stan spoczynku tak wcześnie jak to bywało kiedyś. Teraz również jesienią można na pędach dostrzec rozkwitające baldachowate kwiatostany wespół zespół z ciemnymi podobnymi do borówek owocami. 'Borówki' utrzymują się jeszcze długo po opadnięciu liści, stanowiąc darmową stołówkę dla skrzydlatych ogrodowych przyjaciół.
O ile w Chinach (miejscu pochodzenia), traktuje się części tej rośliny jako surowiec zielarski, to w Europie zalecam wielką rozwagę (!), czyli nie podejmowanie prób spożywania owoców. Po prostu nasze enzymy trawienne są 'nienauczone' tej materii i nie poradzą sobie z jej rozkładem. Zatrucia i problemy zdrowotne, to na pewno nie to, czego pragniemy.
W rodzaju eleuterokokus, jest kilka gatunków, które są wykorzystywane jako surowiec zielarski, ale to na pewno nie jest ten.
Mając w ogrodzie roślinę macierzystą, nie jest trudno ją rozmnożyć - najmniej pracochłonna i skuteczna technika, to odłączenie od krzewu kilku rozłogów (druga połowa wiosny).
Krzew sadzimy w miejscu osłoniętym. Lubi ciepło i (jako młodzik) bezpieczne kąpiele słoneczne. Podłoże przynajmniej średnio żyzne, przepuszczalne. Gdy obawiamy się, że 'miejscówka', to zbyt zbite, przetrzymujące wodę stanowisko, konieczne będzie przeprowadzenie drenażu.
(Wykopujemy w pobliżu sadzonki dwa dołki, każdy o głębokości około 80 centymetrów. Wypełniamy je kamykami (żwirkiem, keramzytem), zakrywamy agrowłókniną i zasypujemy cienką warstwą ziemi. Bardziej niż czasowa susza, roślinie możne zaszkodzić nadmiar wody).
Przez pierwsze dwa, trzy lata, zabezpieczamy roślinę przed nadejściem trudnych zimowych warunków. Dodatkowy kopczyk ziemi, który na wiosnę bez trudu będzie można rozsunąć (około 15 centymetrowy), a gdy wysokość poniżej 1.5 metra, w ruch powinna pójść siatka oczkowana, bądź agrowłóknina - przy obu osłonach zostanie zachowana przepuszczalność powietrza.
Wiosną przeprowadzamy cięcie sanitarne. Usuwamy przesuszone, przemarznięte, wrastające do środka, połamane pędy.
Od początku kwietnia do końca sierpnia nawozimy wieloskładnikowym 'dokarmiaczem' do krzewów kwitnących, (według zaleceń na etykiecie). Jeśli zasilamy rośliny we własnym zakresie, przez lato posiłkujmy się rozcieńczonymi gnojówkami (żywokost, pokrzywy, skrzyp polny).
Przypisy:
Licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed]
https://en.wikipedia.org/wiki/Eleutherococcus
https://pl.wikipedia.org/wiki/Eleuterokok
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eleutherococcus
Eleuthero.eng
 |
Eleutherococcus - Eleuterokok, (Eleuterokokus), (Kolcosił) - Eleutherococcus.nl
Eleutherococcus henryi - (Kolcosił Henry'ego) |
(Kolcosił Henry'ego) - z początkiem każdego sezonu pierwsze z pąków rozwijają się dłoniaste liście. Młode soczyście zielone, latem nabierają głębszych odcieni. W ciepłe miesiące także ma miejsce kwitnienie - kwiatostany to eleganckie jasne 'kule' , które bogato 'oblepiają' krzew. W miejsce kwietnych ozdób zawiązują się nie mniej eleganckie owoce. Najpierw zielone, a z czasem
ciemno brązowe, niemal czarne. Ocieplenie klimatu ma wpływ także na tę roślinę, która nie wchodzi
w stan spoczynku tak wcześnie jak to bywało kiedyś. Teraz również jesienią można na pędach dostrzec rozkwitające baldachowate kwiatostany wespół zespół z ciemnymi podobnymi do borówek owocami. 'Borówki' utrzymują się jeszcze długo po opadnięciu liści, stanowiąc darmową stołówkę dla skrzydlatych ogrodowych przyjaciół.
O ile w Chinach (miejscu pochodzenia), traktuje się części tej rośliny jako surowiec zielarski, to w Europie zalecam wielką rozwagę (!), czyli nie podejmowanie prób spożywania owoców. Po prostu nasze enzymy trawienne są 'nienauczone' tej materii i nie poradzą sobie z jej rozkładem. Zatrucia i problemy zdrowotne, to na pewno nie to, czego pragniemy.
W rodzaju eleuterokokus, jest kilka gatunków, które są wykorzystywane jako surowiec zielarski, ale to na pewno nie jest ten.
Mając w ogrodzie roślinę macierzystą, nie jest trudno ją rozmnożyć - najmniej pracochłonna i skuteczna technika, to odłączenie od krzewu kilku rozłogów (druga połowa wiosny).
 |
| Eleutherococcus henryi - (Kolcosił Henry'ego) |
Krzew sadzimy w miejscu osłoniętym. Lubi ciepło i (jako młodzik) bezpieczne kąpiele słoneczne. Podłoże przynajmniej średnio żyzne, przepuszczalne. Gdy obawiamy się, że 'miejscówka', to zbyt zbite, przetrzymujące wodę stanowisko, konieczne będzie przeprowadzenie drenażu.
(Wykopujemy w pobliżu sadzonki dwa dołki, każdy o głębokości około 80 centymetrów. Wypełniamy je kamykami (żwirkiem, keramzytem), zakrywamy agrowłókniną i zasypujemy cienką warstwą ziemi. Bardziej niż czasowa susza, roślinie możne zaszkodzić nadmiar wody).
Przez pierwsze dwa, trzy lata, zabezpieczamy roślinę przed nadejściem trudnych zimowych warunków. Dodatkowy kopczyk ziemi, który na wiosnę bez trudu będzie można rozsunąć (około 15 centymetrowy), a gdy wysokość poniżej 1.5 metra, w ruch powinna pójść siatka oczkowana, bądź agrowłóknina - przy obu osłonach zostanie zachowana przepuszczalność powietrza.
Wiosną przeprowadzamy cięcie sanitarne. Usuwamy przesuszone, przemarznięte, wrastające do środka, połamane pędy.
Od początku kwietnia do końca sierpnia nawozimy wieloskładnikowym 'dokarmiaczem' do krzewów kwitnących, (według zaleceń na etykiecie). Jeśli zasilamy rośliny we własnym zakresie, przez lato posiłkujmy się rozcieńczonymi gnojówkami (żywokost, pokrzywy, skrzyp polny).
 |
| Eleutherococcus henryi - (Kolcosił Henry'ego) |
 |
| Eleutherococcus henryi - (Kolcosił Henry'ego) |
Przypisy:
Licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed]
https://en.wikipedia.org/wiki/Eleutherococcus
https://pl.wikipedia.org/wiki/Eleuterokok
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eleutherococcus