Mammillaria, w setkach gatunków wzbogaca rodzinę kaktusowatych. Różnorodność jej kształtów u poszczególnych odmian i wielość kolorów kwiatów, czyni z niej roślinę pożądaną i to nie tylko dla kolekcjonerskich zestawień, ale przed nas, zwyczajnych niezwyczajnych miłośników kwietnych pięknotek.
Ladyfinger cactus.eng
Ta żywa ozdoba, dekoruje swe otoczenie przede wszystkim kulistymi, bądź kolumnowymi pędami, które wyglądają na niebezpieczne w dotyku, ale tu miłe zaskoczenie - nie jest tak ostro, jak to wygląda. Dojrzałe pędy, u poszczególnych odmian mogą osiągać pomiędzy 10, a
35 centymetrami wysokości, są zielone, zielono-złote, okrągławe, otoczone krótszymi, bądź dłuższymi jasnymi 'pajączkami' (w naturalnych warunkach, mają chronić rośliny przed apetytem zwierzątek). W warunkach domowych, rozrośnięty, kilkunastoletni egzemplarz może osiągnąć imponujące rozmiary. Mamilaria elogata ze zdjęć, ma lat szesnaście.
Gatunków jest około 160, prawie wszystkie pochodzą z kontynentu Ameryki Północnej i z Meksyku. Nie można oznaczyć, że kwitnienie dla całego rodzaju rozpoczyna się w tym samym czasie. Dla najpopularniejszych odmian handlowych, to będzie początek kwietnia do maja. Choć, wiadomo i we wrześniu zdarzy się spotkać na ogrodniczych stoiskach kwitnące mamilarie. Charakterystyczne dla tego rodzaju jest to, że gdy jego rośliny kwitną, to drobne kolorowe ozdoby, 'układają się' na każdym poszczególnym pędzie, niczym wianek na głowie. Lejkowate, bądź talerzykowate kwiaty, pojawiają się w jego górnej części . U gatunków, odmian, są te dekoracje w różnych kolorach: białym, kremowym, żółtym, bordowym; najczęściej spotykane są w różowym.
Na miejscu przekwitających ozdób, zawiązują się owocki. Podłużne, okrągławe, niewielkie; w kolorze jasno brązowym, jasnozielonym, bądź czerwone.
Roślina, rozmnaża się przede wszystkim poprzez pędowe odrosty. Wystarczy delikatnie od dorosłej odłączyć kilka pędów i już mamy gotowy materiał do tworzenia młodych egzemplarzy.
Uprawa mamilarii, nie należy do szczególnie trudnych, jeśli chodzi o gatunki powszechnie dostępne. Są również takie, przy opiece których należy się 'nieźle nagimnastykować' (np., zapewnić dostęp do światła dziennego tylko cztery godziny w ciągu dnia).
Choć mamy tutaj do czynienia z rodziną kaktusowatych, nie jest to równoznaczne, że od czasu do czasu podlejemy i po kłopocie. Jest kilka podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych i jeśli faktycznie, od samego początku naszej przygody z tymi uroczymi maleństwami, będziemy we właściwy sposób je wykonywali, faktycznie pracy będzie niewiele, a korzyści dekoracyjnych bardzo dużo.
Ekspozycja słoneczna, wystawa południowa jak najbardziej. Gdy ustawimy pojemnik w zbyt zacienionym miejscu, pędy będą robić się coraz cieńsze, ciemnieć, wiotczeć.
Temperatura otoczenia nie powinna być niższa od 10°C, optymalna to pomiędzy 17, a 23°C.
Po przyniesieniu rośliny do domu, należy zając się jej przesadzeniem do o numer większej doniczki, z drenażem i z odpowiednim podłożem. Mamilaria, bardzo źle znosi nadwyżki wody, więc pierwsza warstwa w pojemniku (który może być bez odpływu, ale wówczas szczególniej pilnujemy, aby nie zalać), to trzy do pięciu centymetrów kamyków (żwirku, keramzytu), a następnie specjalne podłoże dla kaktusów i sukulentów. Jeśli jednak nie mamy do takiego dostępu, zróbmy mieszankę piasku, żwirku i ziemi w proporcjach 3:3:3. W ten sposób, zminimalizujemy zagrożenie zalewania, a jednocześnie, zapewnimy przepuszczalność podłoża.
Cała rzecz w tym, aby nie fundować mamilarii, radykalnych zmian temperatury. Przenosząc na letnisko, dla ozdoby tarasu, zróbmy to gdy na dworze powyżej 18°C, ustawmy w miejscu osłoniętym od deszczów.
Na zimę, gdy sukulent wchodzi w stan spoczynku, możemy, ale nie musimy, przenieść go do chłodniejszego pomieszczenia. Wówczas to jest 14 do 18°C. Takie zmiana, może roślinę zmotywować do tego, aby zakwitła.
Od kwietnia do końca września podlewamy roślinę co 18 do 21 dni. Sukulent "opije się ", wchłonie dostarczony płyn i będzie z niego czerpał do kolejnej dostawy. Układ korzeniowy rośliny jest dość płytki, więc cały w tym ambaras, aby nie dopuścić do wielokrotnego zalewania w przeciągu krótkiego okresu, co doprowadziłoby do zgnilizny. Od października do połowy marca, zachowujemy częstotliwość dostaw wody, ale ograniczamy je o połowę. Zawsze używamy wodę o temperaturze zbliżonej do tej, jaka panuje w otoczeniu plantu. Nie lejemy po pędach.
Zważmy, że przetrzymując plant w chłodniejszym pomieszczeniu, dostarczanej wody powinno być mniej, niż tam, gdzie dzień w dzień pracuje ogrzewanie.
Jeśli, niestety, dojdzie do sytuacji, gdy nasza mamilaria zachoruje z przelania i 'gołym okiem' będziemy widzieć powiększające się gnijące obszary, wówczas jedynym ratunkiem jest ostre cięcie. Odkażony ostry nóż (dezynfekcja po każdym jednym cięciu) i do dzieła. Nie żałujmy stracić przy cięciu, kilka zdrowych centymetrów nad chorym miejscem, pewność, że nowe sadzonki z rośliny macierzystej są bez choroby grzybicznej - bezcenna.
Obsuszamy pędy i po około trzech dniach sadzimy je w suchym, właściwym dla sukulentów podłożu. Pierwsze podlewanie tych 'młodzików' dopiero po około półtora tygodnia, oszczędne. Następne, będzie rozpoczynało regularne dostawy wody.
Dla ułatwienia pielęgnacji tego ciernistego Pięknotka (innego sukulenta, kaktusa), proponuję dni podlewania i przejście na 'tryb spoczynku', zapisać w/na kalendarzu ściennym. Praktyczne rozwiązanie, wówczas tych informacji nie trzeba 'trzymać z tyłu głowy', a roślina ma regularnie , według potrzeb dostarczaną optymalna ilość wody.
Nawozimy od początku kwietnia do końca sierpnia, nawozem z przeznaczeniem dla kaktusów i sukulentów; według wskazówek na etykiecie.
Co jakiś czas, na przykład, raz na miesiąc, można patyczkiem nakłuwać ziemię przy brzegach doniczki, tak, aby nie uszkodzić bryły korzeniowej. Napowietrzenie, rozruszanie ziemi,to zawsze zaprocentuje zdrowym, niezakłócanym wzrostem i bogatszym kwitnieniem.
Mamilaria, to roślina, która doskonale odnajdzie się w pomieszczeniach biurowych, mieszkalnych (tych w stylu tradycyjnym, nowoczesnym, vintage). Mając w pobliżu nasze pomocne dłonie, na pewno będzie przez lata wdzięcznie prezentującą się, rozrastającą żywą ozdobą.
Mammillaria vetula.eng
Ladyfinger cactus.eng
 |
| Mammillaria elongata |
Ta żywa ozdoba, dekoruje swe otoczenie przede wszystkim kulistymi, bądź kolumnowymi pędami, które wyglądają na niebezpieczne w dotyku, ale tu miłe zaskoczenie - nie jest tak ostro, jak to wygląda. Dojrzałe pędy, u poszczególnych odmian mogą osiągać pomiędzy 10, a
35 centymetrami wysokości, są zielone, zielono-złote, okrągławe, otoczone krótszymi, bądź dłuższymi jasnymi 'pajączkami' (w naturalnych warunkach, mają chronić rośliny przed apetytem zwierzątek). W warunkach domowych, rozrośnięty, kilkunastoletni egzemplarz może osiągnąć imponujące rozmiary. Mamilaria elogata ze zdjęć, ma lat szesnaście.
Gatunków jest około 160, prawie wszystkie pochodzą z kontynentu Ameryki Północnej i z Meksyku. Nie można oznaczyć, że kwitnienie dla całego rodzaju rozpoczyna się w tym samym czasie. Dla najpopularniejszych odmian handlowych, to będzie początek kwietnia do maja. Choć, wiadomo i we wrześniu zdarzy się spotkać na ogrodniczych stoiskach kwitnące mamilarie. Charakterystyczne dla tego rodzaju jest to, że gdy jego rośliny kwitną, to drobne kolorowe ozdoby, 'układają się' na każdym poszczególnym pędzie, niczym wianek na głowie. Lejkowate, bądź talerzykowate kwiaty, pojawiają się w jego górnej części . U gatunków, odmian, są te dekoracje w różnych kolorach: białym, kremowym, żółtym, bordowym; najczęściej spotykane są w różowym.
Na miejscu przekwitających ozdób, zawiązują się owocki. Podłużne, okrągławe, niewielkie; w kolorze jasno brązowym, jasnozielonym, bądź czerwone.
Roślina, rozmnaża się przede wszystkim poprzez pędowe odrosty. Wystarczy delikatnie od dorosłej odłączyć kilka pędów i już mamy gotowy materiał do tworzenia młodych egzemplarzy.
 |
| Mammillaria - Mamilaria - (Tepelcactuss) |
Uprawa mamilarii, nie należy do szczególnie trudnych, jeśli chodzi o gatunki powszechnie dostępne. Są również takie, przy opiece których należy się 'nieźle nagimnastykować' (np., zapewnić dostęp do światła dziennego tylko cztery godziny w ciągu dnia).
Choć mamy tutaj do czynienia z rodziną kaktusowatych, nie jest to równoznaczne, że od czasu do czasu podlejemy i po kłopocie. Jest kilka podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych i jeśli faktycznie, od samego początku naszej przygody z tymi uroczymi maleństwami, będziemy we właściwy sposób je wykonywali, faktycznie pracy będzie niewiele, a korzyści dekoracyjnych bardzo dużo.
Ekspozycja słoneczna, wystawa południowa jak najbardziej. Gdy ustawimy pojemnik w zbyt zacienionym miejscu, pędy będą robić się coraz cieńsze, ciemnieć, wiotczeć.
Temperatura otoczenia nie powinna być niższa od 10°C, optymalna to pomiędzy 17, a 23°C.
Po przyniesieniu rośliny do domu, należy zając się jej przesadzeniem do o numer większej doniczki, z drenażem i z odpowiednim podłożem. Mamilaria, bardzo źle znosi nadwyżki wody, więc pierwsza warstwa w pojemniku (który może być bez odpływu, ale wówczas szczególniej pilnujemy, aby nie zalać), to trzy do pięciu centymetrów kamyków (żwirku, keramzytu), a następnie specjalne podłoże dla kaktusów i sukulentów. Jeśli jednak nie mamy do takiego dostępu, zróbmy mieszankę piasku, żwirku i ziemi w proporcjach 3:3:3. W ten sposób, zminimalizujemy zagrożenie zalewania, a jednocześnie, zapewnimy przepuszczalność podłoża.
 |
| Mammillaria elongata |
Cała rzecz w tym, aby nie fundować mamilarii, radykalnych zmian temperatury. Przenosząc na letnisko, dla ozdoby tarasu, zróbmy to gdy na dworze powyżej 18°C, ustawmy w miejscu osłoniętym od deszczów.
Na zimę, gdy sukulent wchodzi w stan spoczynku, możemy, ale nie musimy, przenieść go do chłodniejszego pomieszczenia. Wówczas to jest 14 do 18°C. Takie zmiana, może roślinę zmotywować do tego, aby zakwitła.
Od kwietnia do końca września podlewamy roślinę co 18 do 21 dni. Sukulent "opije się ", wchłonie dostarczony płyn i będzie z niego czerpał do kolejnej dostawy. Układ korzeniowy rośliny jest dość płytki, więc cały w tym ambaras, aby nie dopuścić do wielokrotnego zalewania w przeciągu krótkiego okresu, co doprowadziłoby do zgnilizny. Od października do połowy marca, zachowujemy częstotliwość dostaw wody, ale ograniczamy je o połowę. Zawsze używamy wodę o temperaturze zbliżonej do tej, jaka panuje w otoczeniu plantu. Nie lejemy po pędach.
Zważmy, że przetrzymując plant w chłodniejszym pomieszczeniu, dostarczanej wody powinno być mniej, niż tam, gdzie dzień w dzień pracuje ogrzewanie.
Jeśli, niestety, dojdzie do sytuacji, gdy nasza mamilaria zachoruje z przelania i 'gołym okiem' będziemy widzieć powiększające się gnijące obszary, wówczas jedynym ratunkiem jest ostre cięcie. Odkażony ostry nóż (dezynfekcja po każdym jednym cięciu) i do dzieła. Nie żałujmy stracić przy cięciu, kilka zdrowych centymetrów nad chorym miejscem, pewność, że nowe sadzonki z rośliny macierzystej są bez choroby grzybicznej - bezcenna.
 |
| Mammillaria elongata |
Obsuszamy pędy i po około trzech dniach sadzimy je w suchym, właściwym dla sukulentów podłożu. Pierwsze podlewanie tych 'młodzików' dopiero po około półtora tygodnia, oszczędne. Następne, będzie rozpoczynało regularne dostawy wody.
Dla ułatwienia pielęgnacji tego ciernistego Pięknotka (innego sukulenta, kaktusa), proponuję dni podlewania i przejście na 'tryb spoczynku', zapisać w/na kalendarzu ściennym. Praktyczne rozwiązanie, wówczas tych informacji nie trzeba 'trzymać z tyłu głowy', a roślina ma regularnie , według potrzeb dostarczaną optymalna ilość wody.
Nawozimy od początku kwietnia do końca sierpnia, nawozem z przeznaczeniem dla kaktusów i sukulentów; według wskazówek na etykiecie.
Co jakiś czas, na przykład, raz na miesiąc, można patyczkiem nakłuwać ziemię przy brzegach doniczki, tak, aby nie uszkodzić bryły korzeniowej. Napowietrzenie, rozruszanie ziemi,to zawsze zaprocentuje zdrowym, niezakłócanym wzrostem i bogatszym kwitnieniem.
Mamilaria, to roślina, która doskonale odnajdzie się w pomieszczeniach biurowych, mieszkalnych (tych w stylu tradycyjnym, nowoczesnym, vintage). Mając w pobliżu nasze pomocne dłonie, na pewno będzie przez lata wdzięcznie prezentującą się, rozrastającą żywą ozdobą.
Mammillaria vetula.eng
 |
Mammillaria vetula subsp. gracilis
|
 |
| Mammillaria vetula subsp. gracilis |
 |
| Mammillaria vetula subsp. gracilis |
.jpg) |
| Mammillaria vetula |
Przypisy:
Licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed]
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mamilaria
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mammillaria
https://en.wikipedia.org/wiki/Mammillaria_elongata
https://en.wikipedia.org/wiki/Mammillaria_vetula
Licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed]
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mamilaria
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mammillaria
https://en.wikipedia.org/wiki/Mammillaria_elongata
https://en.wikipedia.org/wiki/Mammillaria_vetula
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz