Vademecum Interesting Plants: Prunus lusitanica - Laurowiśnia iberyjska

Laurowiśnia iberyjska, dotychczas najczęściej roślina kolekcjonerska. Jednak z roku na rok, zyskuje większe grono sympatyków. Zapraszana do zielonej przestrzeni, sadzona jako soliter, albo jest formowana na żywopłot. Ząbkowane, ciemniejsze i mniejsze niż u laurowiśni wschodniej liście,
Portugal laurel.eng

Prunus lusitanica - Laurowiśnia iberyjska - Portugese laurierkers

(X)

to dekoracja całoroczna. Mocny argument za tym, żeby bliżej zainteresować się jej potrzebami i być może zdecydować zakupić. Gatunek, na macierzystych terenach (to jest, Półwyspie Iberyjskim),

dorasta do wysokości 4 metrów i około 3 szerokości. Ma pokrój krzewiasty, albo prowadzony jako niewielkie drzewko.
                                U podgatunków i ich odmian, coraz atrakcyjniejsze wydanie laurowiśni iberyjskiej. Nie tylko brązowe, ale i także wyraziście czerwone młode pędy, czy bardziej okazałe kwietne wiechy, które czarują delikatnością i subtelnym zapachem przez czerwiec i lipiec.
                                  W temacie uprawy, roślina ta nie należy do szczególnie wymagających. Będzie tak, gdy od samego początku naszej przygody z tą rośliną, zwrócimy uwagę na jej potrzeby. Jak wiadomo, aby mieć piękny okaz, nie pozostawiamy go samemu sobie.
                                 Ekspozycja słoneczna, albo delikatny półcień.Solitery, dobrze gdy osłonione. to jest przy murze, w otulinie innych zimozielonych roślin. Podłoże przepuszczalne, średnio żyzne, o odczynie pH zasadowym, neutralnym, bądź delikatnie zakwaszonym (gdzie wyższy stopień zakwaszenia,

Prunus lusitanica - Laurowiśnia iberyjska - Portugese laurierkers

(V)

ścieramy kawałek kredy przy sadzeniu, potem powtarzamy każdej wiosny).
W dołek, możemy wrzucić po kilka garści kompostu organicznego, albo humusu. Ściółka, poza funkcją hamującą latem wyparowywanie, a zimą działająca jako kołderka, wolno będzie także uwalniała korzystne dla rośliny substancje odżywcze (drobny węgiel brunatny, kawałki kory (nie z drzew żywicznych), trociny).
W przypadku młodych, rocznych,czy dwu sezonowych egzemplarzy, zaleca się na zimę dodatkowe obsypanie bryły korzeniowej niewielkim 15 centymetrowym kopczykiem ziemi. I osłonięcie części nadziemnych oczkowaną siatką (zapewni wentylacje, a jednocześnie ochroni przed zmarzliną i mroźnymi wiatrami). Starsze rośliny, charakteryzują się wyższą mrozoodpornością, ale i w ich przypadku, trzymajmy rękę na pulsie (wytrzymałość do -20°C).

Pewność, że zimowe warunki nie dokonają zniszczeń, będziemy mieli, gdy poprowadzimy pierwszy rok roślinę w pojemnikowej uprawie. Donica z odpływem, w listopadzie przeniesiona do pomieszczenia z dostępem światła dziennego, gdzie temperatura pomiędzy 6,a 14°C. Nie zapominamy o mniej obfitym podlewaniu, chodzi po prostu o to, aby nie dopuścić do przesuszenia bryły korzeniowej.
Gdy laurowiśnia iberyjska, sadzona bezpośrednio w gruncie, to tam, gdzie podłoże o umiarkowanej stałej wilgotności. Żadnym miejsc zalewowych. Prędzej plant poradzi sobie z kilkoma dniami suszy (ewentualnie zahamuje z kwitnieniem), niż gdy będzie musiał się męczyć z nadwyżką wody. Niemniej, gdy długotrwały czas upałów, czy bezśnieżne zimy, miejmy na uwadze dostarczenie życiodajnego płynu, aby nie dopuścić do suszy fizjologicznej. Latem, podlewamy rano,

Prunus lusitanica - Laurowiśnia iberyjska - Portugese laurierkers

'Angustifolia'

albo pod wieczór; zimą w godzinach południowych, gdy bezmroźny dzień. Woda w temperaturze przybliżonej do tej, jaka panuje w otoczeniu rośliny. Nie lejemy po częściach nadziemnych.
                                 Nawozimy od początku kwietnia, do połowy lipca (według wskazówek na etykiecie), nawozem do roślin ogrodowych kwitnących. Wiosną, w odpowiedniej odległości od korzeni i odrostów korzeniowych,delikatnie spulchniamy ziemię, rozgarniamy kopczyk, ściółkujemy.
Część z odrostów, możemy pobrać w środku wiosny, aby je ukorzenić na nowe egzemplarze.
   Jeszcze jedynym z zabiegów pielęgnacyjnych, jest przycinanie. Wczesną wiosną robimy sanitarne, czyli usuwamy chore, połamane, wrastające do środka pędy (będzie ich niewiele), zgrabiamy niewielką część starych liści.
W naszej strefie klimatycznej, ten gatunek laurowiśni, w zależności od podgatunku, odmiany, dorasta od 1.5 metra do 2.5. Dlatego, jeśli chcemy formować ten liściasty krzew, mamy na to najlepszy czas dwa razy w roku: w kwietniu, na początku września. Czy to na żywopłot, czy formowanie konkretnego kształtu, kierujmy się rozwagą. Pamiętajmy, roślina naturalnie zachowuje równowagę, pomiędzy wytwarzaniem części nadziemnych podziemnych. Jeśli przytniemy zbyt dużo, do większego segmentu korzeni nie zostaną dostarczone substancje odżywcze, zaczną obumierać. I w zbyt dużej ilości przeważą o złym, przedwczesnym końcu rośliny.
                                     Obecność laurowiśni iberyjskiej w naszym zielonym królestwie, na pewno doda mu atrakcyjności, całorocznego kolorytu i będzie stanowił rośliną ciekawostkę dla odwiedzających.