Bodziszek żałobny, doskonale nadaje się do kompozycji naturalistycznych, na kwietne łąki, na obrzeża ogrodów leśnych. Gatunek, dzięki charakterystycznemu kolorowi kwiatów, zwartemu kępiastemu pokrojowi i jesiennym słonecznym przebarwieniom głęboko powycinanych

Geranium phaeum - Bodziszek żałobny - Donkere ooievaarsbek

'Samobor'

liści - chętnie jest zapraszany do zielonych przestrzeni. Obecnie na ryku ogrodniczym są również dostępne do zakupu odmiany, u których kwiaty czerwonobrunatne lub białe, (u gatunku czarnofioletowe. Jako dzikus, to roślina o dużych zasięgach, (góry Europy środkowej i południowej od Pirenejów, przez Masyw Centralny, Alpy, północne Apeniny, Bałkany po Karpaty). Jeśli radzi sobie na takich wymagających

wyżynnych i górskich terenach, to dla nas informacja, że przy niewielkich nakładach pracy, będzie witalnie wzrastała w naszym przydomowym ogrodzie (wybór miejscówki, odpowiednie warunki glebowe, wodne, świetlne).

Bodziszek żałobny to bylina kępiasta osiągająca do 0.7 metra wysokości. Liście sezonowe zielone ozdobione dużymi czerwonawymi wybarwieniami, jesienią wybarwiają się na żółto. Kwiaty przedprątne, owadopylne, płasko rozpostarte, o jajowatych płatkach, w miarę przekwitania odginających się. Kwitnienie od maja do lipca, możliwość powtórnego kwitnienia (mniej obfitego) w pierwszej połowie jesieni. 'Wspomaganiem' będzie cięcie pędów po pierwszym. Jesienią podobnie, usuńmy pędy, zgrabmy opadnięte liście, (nadają się do kompostownika). Wesprzemy roślinę, aby przygotowywała się do zimowych uwarunkowań.

Ogrody przydomowe, parki, ogrody wodne i bagienne, kompozycje naturalistyczne, rabaty w grupach Im więcej dziennego światła, przy średnim stopniu wilgotności podłoża, tym będą czekały nas częstsze wędrówki z konewką. Zimą podlewamy w bezmroźny dzień, w godzinach południowych; latem z rana, albo pod wieczór. Woda zawsze powinna być w temperaturze zbliżonej

Geranium phaeum - Bodziszek żałobny - Donkere ooievaarsbek

'Samobor'

do tej, jaka panuje w otoczeniu bodziszka. Weźmy pod uwagę, że bodziszka żałobnego w naturalnych odsłonach najczęściej można spotkać na łęgach, co jest wyraźną wskazówką, że świetnie odnajdzie się przy nasadzeniach na brzegu stawu, oczka wodnego, przy strumieniu.

Podłoże przepuszczalne próchniczne, żyzne, ze stałym umiarkowanym stopniem wilgotności. Gleby ubogie w substancje odżywcze, zawsze można wzbogacić, dostarczając od kwietnia do lipca nawóz wieloskładnikowych dla roślin wieloletnich kwitnących. Później przy okazji podlewania innych i na te 'chlapnąć rozcieńczonymi z wodą gnojówkami (żywokost, pokrzywy, czosnek). A jesienią i wiosną przekopywać pobliże mieszanka kompostu i świeżej niewyjałowionej ziemi. Jeśli chodzi o uwarunkowania świetlne, mieszaniec ten nie różni się wymaganiami od innych z rodziny bodziszkowatych.Sadzimy tam, gdzie w godzinach południowych przefiltrowane światło dzienne. Tak więc, słoneczko owszem, ale nie niosące z sobą zagrożenia zniszczenia. Aby uzyskać młode egzemplarze, najprościej jest dokonać podziału rośliny macierzystej, (wiosną przed rozpoczęciem kwitnienia, albo na przełomie września i października). Regularnie usuwamy części zniszczone, przesuszone.

Skąd pochodzi polska nazwa rośliny? Bardziej byłabym skłonna ku temu, że to w związku ze skojarzeniem ciemnych płatków z czasem mrocznym, przepełnionym nostalgią, (takie odczucia towarzyszą osobom, którzy na zawsze pożegnały kogoś bliskiego). W dawnych czasach, bez opcji tworzenia hybryd w kolorach jakie tylko sobie można wymarzyć, spotykanie takich kwiatów było rzadkością. Wyróżniały się wówczas, wyróżniają i dziś. Są pełne elegancji, a jednocześnie naturalności; skrywają w sobie jakąś tajemnicę.