Vademecum Interesting Plants: Kitaibelia vitifolia - Kitajbela winoroślowata

Kitajbela winoroślowata, jest rośliną wieloletnią, która doskonale odnajdzie się w ogrodach naturalistycznych i w kompozycjach z innymi na rabatach bylinowych. Pozyskiwana przez wiosenny/jesienny wysiew nasion, albo z podziału rośliny macierzystej pod koniec września. Na metr kwadratowy do czterech sadzonek. Pokrój lekko luźny, krzewiasty; pędy 'oblepione' ciemnozielonymi liśćmi, które kształtem przypominają blaszki winorośli, w zależności od warunków uprawy, pną się

Kitaibelia - Kitajbela

Kitaibelia vitifolia - Kitajbela winoroślowata - Wijnblad

na wysokość pomiędzy 1.3 do 2.1 metra. Mamy więc do czynienia z okazałymi roślinami, które mogą być zagospodarowane na najwyższych piętrach kompozycji, albo wyznaczać nieformalnie ogrodowe przejścia. Kitajbela winoroślowata, nie będzie się pokładała i spełni swoją funkcję zdobniczą, gdy zostanie

posadzona w kilka sztuk w miejscu osłoniętym od porywistego wiatru. Ekspozycja tam, gdzie prześwietlone dzienne światło. Wystawa południowa, zbyt zacienione ogrodowe kąty, zbite podłoże o niskim, bądź wysokim poziomie wilgotności - to się nie sprawdzi.

Kitajbela winoroślowata rozpoczyna kwitnienie w pierwszych dniach lipca i cały pokaz już z pojedynczymi ozdobami trwa nawet do pierwszych przymrozków. Ostatnie tygodnie dodatkowy element zdobniczy, przebarwiające się z zieleni na złote i żółte kolory charakterystyczne liście. Białe pięciokrotne kwiaty, wyrastają pojedynczo lub w zebrane po dwa do czterech w wierzchotki w kątach liści i na szczycie pędu. W wierzchotce kwiaty zaczynają kwitnąć od środka kwiatostanu, promieniście w kierunku jego obrzeży. Przez drugą połowę jesieni i przez zimę, na pędach może/nie musi pozostać część liści. Jak u pozostałych zielnych ślazowatych, właściwe przycinanie wiosną (na wysokość 0.2 metra od ziemi), jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby już mało ozdobne pędy skrócić częściowo/o połowę jesienią, a z początkiem kwietnia 'ciachnąć' nisko. Krótkie odcinki pędów oraz zgrabione liście, nadają się do kompostownika. W odpowiednim przepuszczalnym podłożu, bylinie nie groźne latem czasowe susze, a zimą mrozy do –23,3 °C (USDA 5a). Panuje brak hydrologicznej równowagi, więc nie pozostawiajmy

Kitaibelia vitifolia - Kitajbela winoroślowata - Wijnblad

kitajbelii winoroślowatej samej sobie - latem w czasie upałów i w bezśnieżne zimy, nie obędzie się bez dodatkowych wędrówek z konewką. Zimą, wodę w temperaturze zbliżonej do tej jaka panuje w otoczeniu roślin dostarczamy w bezmroźny dzień w południe; latem rano, albo pod wieczór.

Podłoże przepuszczalne, kluczem w uprawie jest słowo DRENAŻ. Brak zastającej wody, brak przemarznięć brył korzeniowych zimą, Gleby uboższe w substancje odżywcze, 'dokarmiamy'. Korzystajmy z nawozów wieloskładnikowych przeznaczonych dla bylin kwitnących, (dawkowanie, ilość według wskazówek na etykiecie). Jeśli prowadzimy ekologiczną zieloną przestrzeń, wtedy warto wykorzystać którąś z naturalnych metod nawożenia. Kompostem, rozcieńczonymi z wodą gnojówkami (żywokost, czosnek, pokrzywy), zasilamy do połowy września. Zalecane ściółkowanie - ta warstwa zimą to kołderka chroniąca części podziemne przed przemarzaniem, natomiast latem zmniejszy się dzięki niej wyparowywanie wody, no i odpada nam odchwaszczanie.

Mniej więcej po trzech sezonach, można zaobserwować już uboższe kwitnienie. Dlatego po tym czasie, warto dokonywać podziału, albo powoływać młodziki z nasion. Do pozyskania we wrześniu nasionek, nie trzeba zostawiać na roślinie wszystkich przekwitniętych wierzchotek, wystarczą dwie, bądź trzy, a resztę jeśli mamy na to czas, usuwajmy. Dzięki temu zabiegowi, roślina zaoszczędzone energię i substancje odżywcze przeznaczy na tworzenie młodych kwiatostanów.

Kitajbela winoroślowata, jest byliną niezbyt często spotykaną w polskich ogrodach. Nam 'na co dzień' upiększy zieloną przestrzeń, a u odwiedzających ją wzbudzi szczere zainteresowanie i zachwyt.