Vademecum Interesting Plants: Tamarix tetrandra - Tamaryszek czteropręcikowy, t. drobnokwiatowy

Tamaryszek czteropręcikowy, tamaryszek drobnokwiatowy, to krzew, który przy zapewnieniu minimum (warunków bytowania, nakładów pracy), daje maksimum satysfakcji, ukazując wiosną swe obfite kwietne odsłony. Oczywiście, im więcej czasu i serca włożymy w jego pielęgnację, tym bardziej satysfakcjonujących efektów możemy się spodziewać.
Polecany do przydomowych ogrodów, gdzie może być sadzony jako soliter, albo w grupie, jako nieformalny żywopłot. Krzew ten, jest dość popularny w nasadzeniach parkowych, w kompleksach zielonych. Po prostu, wynika to z faktu, że mamy do czynienia z rośliną, która jest odporna na suszę
Tamarix tetrandra.eng

Tamarix tetrandra - Tamaryszek czteropręcikowy, t. drobnokwiatowy - Tamarisk (soort)

i miejskie zanieczyszczenia powietrza, ale słynie, przede wszystkim, ze wspomnianej już, bardzo bardzo zadowalającej dekoracyjności. Dodatkowym atutem, przy uprawie krzewu, jest możliwość
formowania go i prowadzenia w formie piennej. Z natury, pokrój krzewiasty rozrastający się na dość krótkim pniu. Przy corocznym cięciu pielęgnacyjno - formującym, po zakończeniu kwitnienia, możemy wyprowadzić roślinę na niewielkie drzewko. Czy niewielkie? Pędy łukowato przewieszają się ku ziemi (najdłuższy może mieć długość 0.5 metra). Jako dzikus, bez strzyżenia fryzurki, plant może 'rozbujać się' na wysokość ponad trzech metrów. W ogrodowych pieleszach, gdy zadbamy, aby przewieszające się pędy tworzyły bardziej zwarty pokrój, tamaryszek po kilku latach osiągnie do 2 metrów wysokości i około 2.5 metra szerokości (przy optymalnych warunkach uprawy). Oczywiście, jeśli będziemy co roku mocniej go przycinali, będzie niższy. Zwrócić uwagę należy na taką zależność, jeśli przez kilka lat nie było przycinania, nie możemy za jednym razem pozbawić rośliny zbyt dużej ilości objętości - zbyt drastyczne 'ciach' i część bryły korzeniowej zacznie obumierać, wdadzą się patogeny i pożegnamy się z wieloletnim egzemplarzem. Tnijmy więc z rozwagą i regularnie.

Łukowato wygięte pędy, w barwie ciemno wiśniowej, przez zimę są jedyną ozdobą rośliny. To wiosną rozpoczyna się prawdziwy spektakl kolorów. Niewielkie zielone siedzące, drobne, szydełkowate lub igiełkowate liście, już pod koniec kwietnia w towarzystwie groniastych kwietnych wiech. Kwitnienie trwa od tego momentu, nawet do połowy czerwca. Pojedynczy kwiat jest czterokrotny, z czterema pręcikami (to wyjaśnia, skąd taki, a nie inny przymiotnik w nazwie).
Kwiaty jednopienne, w różu (plus cały wachlarz odcieni tego koloru podstawowego).

Tamarix tetrandra - Tamaryszek czteropręcikowy, t. drobnokwiatowy - Tamarisk (soort)

(V)

                                   Sukcesem, w bezproblemowym prowadzeniu tego gatunku tamaryszka, jest spełnienie kilku podstawowych warunków. Przepuszczalne podłoże; miejsca zalewowe, czy ze zbyt wysokim stopniem wilgotności, nie nadają się. Krzew, poradzi sobie z suszą, ale nawet kilkudniowe zalanie, może okazać się tragicznym w skutkach. Także, gdy nie mamy pewności, czy nie lokujemy 'tamaryszkowej' sadzonki w pułapce, zróbmy drenaż. Wykopujemy w pobliżu rośliny dwa dołki, o około 60 centymetrowej głębokości, w 2/3 wypełniamy je drobnymi kamykami, które przykrywamy agrowłókniną i zasypujemy ziemią.
                                Ekspozycja słoneczna, ale niekoniecznie południowa wystawa, gdzie promienie słoneczne latem operują najostrzej. W zbyt dużym zacienieniu, znikome kwitnienie.
                                 Odporność na suszę, chwali się, ale temat ten dotyczy starszych, zahartowanych egzemplarzy. Przy młodzikach, w pierwszym i w drugim roku, latem trzeba 'pobiegać' z konewką. Podlewamy z rana, albo pod wieczór. Temat ten, dotyczy także czasu, gdy bezśnieżna zima. Wówczas wodę, w temperaturze zbliżonej jaka panuje w otoczeniu tamaryszka, dostarczamy w bezmroźny dzień w godzinach południowych.
                                 Krzew, nie ma wielkich wymagań, jeśli chodzi o zasobność podłoża, pH neutralne w kierunku delikatnie zakwaszonego. Przy ubogim, wskazane jest dostarczanie substancji zasilających. W marcu, możemy w pobliżu rośliny wykopać kilkanaście niezbyt głębokich dołków i wypełnić je kompostem (humusem, krowiakiem).
                              Rzadko się to zdarza, ale część najmłodszych pędów, która nie zakwitła wiosną, (ani też nie miała 'spotkania' z sekatorem), może zakwitnąć w lipcu. Niewiele tego, jednak oczy i tak będzie czym cieszyć.
                            Aby pozyskać młode egzemplarze, możemy wybrać kilka dróg - z nasion, lub za pomocą sadzonek pędowych (zarówno zdrewniałych jak i zielnych).