Rodohypoksis, to idealna roślina do ogrodowych donic, do ogrodów skalnych, zacisznych balkonowych i tarasowych zakątków. Praca przy niej, nie należy do szczególnie trudnych, gdy przestrzega się podstawowych zasad pielęgnacji. Naturalnie, jako bylina zadarniająca rośnie w południowej części kontynentu afrykańskiego, na terenach charakteryzujących się wysokim stopniem wilgotności. I tam, i przy naszej uprawie pojemnikowej, osiąga do 15 centymetrów wysokości.
Rhodohypoxis.eng
W Europie w uprawie, najczęściej spotyka się rodohypoksis baurii. Okres wegetacyjny, rozpoczyna się wczesną wiosną. Wówczas kłącze, przechowywane od 16 do 18 tygodni w chłodnym pomieszczeniu w trocinach (w piasku), dzielimy i każdą mniejszą część z co najmniej jednym oczkiem sadzimy do gleby na około 6-8 cm głębokości. Tak długi okres przechowywania we
właściwych warunkach, zwiększa szanse na bogate długie kwitnienie.
Jednak, od stycznia musimy się mu baczniej przyglądać, kontrolować, aby nie zaczęło zasychać. Jeśli kondycja mięsistych korzeni zacznie nas niepokoić, nie zwlekajmy i w podłożu ulokujemy je wcześniej (odstępy, co 15 centymetrów). Aby ustrzec się zgnilizny tych części, warto ziemię wymieszać z perlitem (żwirkiem, drobnymi kamykami, keramzytem). Pojemnik z odpływem, podłoże zasobne, przepuszczalne, o pH delikatnie zakwaszonym. W Afryce, gleba dla rodohypoksisa ( w stanie dzikim, w celach dekoracyjnych), jest bardzo wilgotna. U nas, ze względu na różnice klimatyczne, należy utrzymywać tylko stały średni stopień wilgotności. Gdy zaczną rosnąć trawiaste w soczystej zieleni liście, dość szybko, bo już na początku maja, rozpoczyna się kwitnienie. W miejsce docelowe, najbezpieczniej donice przenieść, gdy już minie zagrożenie powrotu wiosennych przymrozków. Starsze kłącza, są na tyle zahartowane, że przetrzymają przymrozek do -3°C, jednak nie ma potrzeby świadomie narażać rośliny na takie doświadczenia.
Plant można także sadzić bezpośrednio do gruntu. Oczekując bogatego kwitnienia, należy to zrobić dopiero wówczas, gdy gleba będzie nagrzana, (miejscówka, w której nie będzie nadwyżek wody i częściowo przefiltrowane światło dzienne - czyli, może to być jeden z zakątków ogrodu skalnego).
Ekspozycja w tak zwanym, 'jasnym cieniu'. Utrzymanie średniej wilgotności podłoża (susza, zahamuje kwitnienie). W czasie upałów, podlewamy z rana, albo pod wieczór; nie lejemy wodą po kwiatach.
Kwitnienie trwa od maja, nawet do września. Usuwanie przekwitniętych kwiatostanów, podlewanie, nawożenie (od kwietnia do połowy sierpnia nawozem wieloskładnikowym do bylin kwitnących) - to wszystko przełoży się na satysfakcjonującą, wielotygodniowa kolorową odsłonę rodohypoksisa. Kwiaty gwiazdkowate; pojedynczy o sześciu płatkach, bez pylników. Ozdoby te mogą być w kolorze: białym różowym, czerwonym (to kolory podstawowe, do których należy doliczyć cały wachlarz ich odcieni). Przy satysfakcjonujących warunkach pogodowych i z naszą niewielką pomocą, roślina przez wiele tygodni będzie obficie kwitła.
Pod koniec października, zaprzestajemy podlewania. Przenosimy donice do ciemnego pomieszczenia, gdzie temperatury pomiędzy 4, a 10°C. Kłącza nie muszą być lokowane w trocinach, jeśli pozostaną w pojemnikach, ważne, aby te nie stały bezpośrednio na betonie (przyda się styropian, stolik). Najbliższych kilkanaście tygodni, to czas spoczynku i przygotowywania się do kolejnego okresu wegetacyjnego.
Przesadzanie i podział, zaleca się robić co dwa lata, także możemy wykorzystać kolejny sezon ten sam pojemnik. W marcu, zbierzmy wierzchnią warstwę ziemi, wymieńmy ją na świeżą niewyjałowioną. Delikatnie zaczynamy dostarczać wodę, po miesiącu, dostawy regularne, bardziej obfite.
Przypisy:
Licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed
https://en.wikipedia.org/wiki/Rhodohypoxis
Rhodohypoxis.eng
 |
Rhodohypoxis - Rodohypoksis
Rhodohypoxis baurii - Rodohypoksis baurii
'Cerise' |
W Europie w uprawie, najczęściej spotyka się rodohypoksis baurii. Okres wegetacyjny, rozpoczyna się wczesną wiosną. Wówczas kłącze, przechowywane od 16 do 18 tygodni w chłodnym pomieszczeniu w trocinach (w piasku), dzielimy i każdą mniejszą część z co najmniej jednym oczkiem sadzimy do gleby na około 6-8 cm głębokości. Tak długi okres przechowywania we
właściwych warunkach, zwiększa szanse na bogate długie kwitnienie.
Jednak, od stycznia musimy się mu baczniej przyglądać, kontrolować, aby nie zaczęło zasychać. Jeśli kondycja mięsistych korzeni zacznie nas niepokoić, nie zwlekajmy i w podłożu ulokujemy je wcześniej (odstępy, co 15 centymetrów). Aby ustrzec się zgnilizny tych części, warto ziemię wymieszać z perlitem (żwirkiem, drobnymi kamykami, keramzytem). Pojemnik z odpływem, podłoże zasobne, przepuszczalne, o pH delikatnie zakwaszonym. W Afryce, gleba dla rodohypoksisa ( w stanie dzikim, w celach dekoracyjnych), jest bardzo wilgotna. U nas, ze względu na różnice klimatyczne, należy utrzymywać tylko stały średni stopień wilgotności. Gdy zaczną rosnąć trawiaste w soczystej zieleni liście, dość szybko, bo już na początku maja, rozpoczyna się kwitnienie. W miejsce docelowe, najbezpieczniej donice przenieść, gdy już minie zagrożenie powrotu wiosennych przymrozków. Starsze kłącza, są na tyle zahartowane, że przetrzymają przymrozek do -3°C, jednak nie ma potrzeby świadomie narażać rośliny na takie doświadczenia.
Plant można także sadzić bezpośrednio do gruntu. Oczekując bogatego kwitnienia, należy to zrobić dopiero wówczas, gdy gleba będzie nagrzana, (miejscówka, w której nie będzie nadwyżek wody i częściowo przefiltrowane światło dzienne - czyli, może to być jeden z zakątków ogrodu skalnego).
Ekspozycja w tak zwanym, 'jasnym cieniu'. Utrzymanie średniej wilgotności podłoża (susza, zahamuje kwitnienie). W czasie upałów, podlewamy z rana, albo pod wieczór; nie lejemy wodą po kwiatach.
 |
Rhodohypoxis baurii - Rodohypoksis baurii
'Cerise'
|
Kwitnienie trwa od maja, nawet do września. Usuwanie przekwitniętych kwiatostanów, podlewanie, nawożenie (od kwietnia do połowy sierpnia nawozem wieloskładnikowym do bylin kwitnących) - to wszystko przełoży się na satysfakcjonującą, wielotygodniowa kolorową odsłonę rodohypoksisa. Kwiaty gwiazdkowate; pojedynczy o sześciu płatkach, bez pylników. Ozdoby te mogą być w kolorze: białym różowym, czerwonym (to kolory podstawowe, do których należy doliczyć cały wachlarz ich odcieni). Przy satysfakcjonujących warunkach pogodowych i z naszą niewielką pomocą, roślina przez wiele tygodni będzie obficie kwitła.
Pod koniec października, zaprzestajemy podlewania. Przenosimy donice do ciemnego pomieszczenia, gdzie temperatury pomiędzy 4, a 10°C. Kłącza nie muszą być lokowane w trocinach, jeśli pozostaną w pojemnikach, ważne, aby te nie stały bezpośrednio na betonie (przyda się styropian, stolik). Najbliższych kilkanaście tygodni, to czas spoczynku i przygotowywania się do kolejnego okresu wegetacyjnego.
Przesadzanie i podział, zaleca się robić co dwa lata, także możemy wykorzystać kolejny sezon ten sam pojemnik. W marcu, zbierzmy wierzchnią warstwę ziemi, wymieńmy ją na świeżą niewyjałowioną. Delikatnie zaczynamy dostarczać wodę, po miesiącu, dostawy regularne, bardziej obfite.
 |
Rhodohypoxis baurii - Rodohypoksis baurii
'Cerise'
|
 |
Rhodohypoxis baurii - Rodohypoksis baurii
'Cerise'
|
 |
Rhodohypoxis baurii - Rodohypoksis baurii
'Cerise'
|
Przypisy:
Licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed
https://en.wikipedia.org/wiki/Rhodohypoxis
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz